Tot ooit Jakarta!

Twee maanden in Jakarta vlogen voorbij. Als toerist is Jakarta geen fijne stad, maar zodra je je weg weet te vinden, jezelf er kan redden en net zo’n leven leidt als ieder ander dan is Jakarta de gaafste stad ter wereld! … Op Nijmegen na dan :)

En al ben je nog zo ver van huis, soms voelt het toch dichtbij. Nederlandse woorden kom je, als je goed kijkt, veel tegen; ritssluiting, spoor, verboden, opa & oma, koelkast, rijbewijs (al hebben de meeste bestuurders dat hier niet, een echte dan), gladjakker, pannenkoeken & poffertjes, gratis (vrij voorspelbaar) en nog veeeel meer. Bovendien hangt er een groot portret van Balkenende in het koffiecafé aan de overkant van de straat, niet echt het meest representatief van Nederland. Ik heb een Nederlandse internationale school bezocht in Jakarta, ik heb al bij de HEMA gegeten en ik zie overal tussen de wolkenkrabbers molentjes uitsteken van de ’Holland Bakery’. Eigenlijk ben ik gewoon al bijna thuis.

Ook zien aardig wat mensen aan je dat je Nederlands bent; ‘Mevrouw, alles goed?’ hoor je dan uit het niks. Sommige oude mensen spreken nog Nederlands, die zijn dan ook dolgelukkig als ze met je kunnen praten. Zo heb ik een interview gedaan met een mevrouw van 87 die in de twintig was gedurende de Nederlandse tijd. Heel interessant. Ze was helemaal ontroerd dat ze eindelijk weer Nederlands kon spreken. Ze zong alle Nederlandse liedjes die ze kende, ze liet haar Nederlandse boeken zien en ze vertelde verdrietig dat als ze in Nederland had gewoond dat ze dan goede zorg voor haar gehandicapte dochter had gekregen. ‘Kinderen zoals de mijne worden toch elke dag met een busje opgehaald? En goed verzorgd? En oude mensen zoals ik krijgen toch hulp?’ Toch?’ zei ze hulpeloos. Dan besef je weer hoe dankbaar je moet zijn om te wonen in een land als Nederland. Ze sprak vol lof over ons land, geen slecht woord had ze over de Nederlandse bezetting te melden. Wat vreemd is, want we hebben vreselijk veel slechte dingen gedaan. Later kom ik er achter dat haar man bij de eerste lichting Indonesische officieren hoorde die werkte voor de Nederlandse regering. Vandaar dat zij het goed had. Als ik andere Indonesiërs spreek over die tijd zeggen de meesten; ‘Tiempo doeloe.’ Het is geweest, gebeurd, zand erover. Bovendien heeft het niks met jou of mij te maken, maar met onze voorouders. Zoiets als ‘no hard feelings’, het is een vergevingsgezind volk. Sommige willen je nog weleens met de neus op de feiten drukken. Zo las ik een artikel over de bezetting. Op de foto zie je een Nederlandse generaal trots naast een onthoofde Indiër. Dan komt er een man naar me toe; ‘Zeg, is dat niet jouw grootvader? Ja toch? Die zonder hoofd is de mijne.’ Ai.

Maar ondanks onze hele geschiedenis samen zijn er zoveel veel verschillen, ik heb ze hier op een rijtje gezet;

Nederlanders houden van drop – Indonesiërs haten drop, écht heel erg
Wij hebben de klok – Indonesiërs hebben (nemen vooral…) de tijd
1x in de week rijst – 3x per dag rijst
Geit, gefrituurd eendenhoofd, ongeboren kuiken en konijnensaté eten wij NIET – Indonesiërs wel
Nederland is een fietsland – Fietsen betekend hier je dood
Wij kunnen niet dansen – Indonesiërs wel
Altijd aardappels, groenten, vlees – Tientallen verschillende kleine hapjes
Ik heb ratjes in een kooitje – Hier krioelen de ratten over straat
Individualistisch – Collectivistisch
Georganiseerd – Chaotisch
De bus stopt bij bushaltes – Hier stopt de bus als je tegen het dak slaat
Bij ons betaal je per zone – Hier mag je zolang mee als je wil (voor €0,16)
In onze bussen hangen schermpjes waar de haltes op staan – Hier rijdt er iemand mee die roept waar je bent en welke haltes nog komen (goed luisteren dus)
Schoon drinkwater komt uit de kraan – Hier alleen uit de winkel
De meeste Nederlanders spreken goed Engels – Indonesië kent 747 talen, behalve Engels…
Kinderen mogen kind zijn – Kinderen moeten werken en anders bedelen
Bij de eerste zonnestraal vliegen wij naar buiten – Indonesiërs naar binnen als ze daar de kans voor hebben
Wij gebruiken zelfbruiners – Indonesiërs gebruiken skin lighteners
Lange nagels is een teken van vrouwelijkheid – Lange nagels is een teken van mannelijkheid
Vrouwen dragen jurken – Mannen ook
Nederlanders zijn veelal atheïstisch – Indonesiërs zijn spiritueel en religieus
Je kan met z’n tweeën op een scooter – Als je je best doet; met tenminste vijf!
Kinderen onder de acht mogen niet zomaar mee op de scooter – Kinderen onder de acht rijden zelf scooter met een peuk in hun mond
Wij rijden in een voertuig – Indonesiërs gaan net zo makkelijk mee bovenop een voertuig
Wij gebruiken een mes om te snijden – Indonesiërs gebruiken geen messen, alleen hun handen
Eten met je handen is onbeschoft – Eten met je handen is smaakvoller
Als wij op de foto gaan roepen we het Engelse woord ‘cheeeese’ – Indonesiërs gebruiken tenminste een Nederlands woord; ‘booooontjes!’

Overeenkomst;
Op de regen na, weinig!

Jakarta is echt geweldig. Ik ga het zo erg missen, ik vind het jammer dat we al gaan. Elke dag die we hier beleefd hebben was weer een avontuur. We hebben er een leven opgebouwd, veel werkervaring opgedaan bij YBS en Kopi Luwak, veel goeds kunnen betekenen voor de mensen hier, vrienden gemaakt en ik ben zelfs een beetje verliefd geworden. Wat op dit moment alles behalve leuk is, omdat ik ga vertrekken. Ik voelde me hier al zo thuis. Als ik ’s avonds achterop de scooter dwars door al het verkeer heen rijd en alle prachtige gebouwen en lichten zie. Als ik de straat oversteek door zelf al het verkeer voor je te laten stoppen. Toen ik met de Jakarta Run van 10 kilometer tussen alle Indo’s als 25e vrouw de finish passeerde. En ik voelde me al helemaal cool toen ik zelf op een agent kon afstappen om te vragen waar ik heen moest; ‘Mas! Dimana bus enam puluh tiga, minta tolong?’ Hij gaf antwoord en ik snapte het gewoon! Waaaauwie.

Wat nog meer opvallend is:
- Alles gaat hier met Chili en sambal, maar dan ook echt ALLES.
- In de bios gelden geen leeftijdsbeperkingen, zo waren er bij Iron Man (slechtste film ever btw) zelfs baby’s in de zaal.
- Als de zon schijnt loopt men met paraplu’s, als het regent houden ze een bananenblad boven hun hoofd. Geen umbrella’s dus; sunbrella’s!
- Het is heel normaal om keihard te boeren in het bijzijn van anderen. Je neus snuiten daarentegen is erg onbeleefd (Joycaaaaaa….).
- Wat de Albertheijn bij ons is, is hier de Indomaret.
- Rij je met de auto (zelfs met de taxi) het erf van een hotel op, dan wordt eerst je kofferbak gecheckt.
- Je rijbewijs kan je kopen. Iemand vertelde me dat hij zijn rijbewijs heeft gekocht toen hij 15 was, er staat dus een ander geboortejaartal op zijn kaart. Toen ik met hem aan het appen was terwijl hij blijkbaar achter het stuur zat, zei ik nog dat hij uit moest kijken; ‘No worries, I’ve got my driverslicence since I was 15, remember?’ Corruptie kom je hier overal tegen. Mocht je aangehouden worden moet je vertellen waar je vandaan komt en alle beroemde voetbalspelers noemen, het schijnt dat ze je dan gauw laten doorrijden.
- Als je een winkelcentrum in gaat moet je je tas afgeven. Maar wil je de douane passeren zijn ze alleen geïnteresseerd in hoe goed je Bahasa kan spreken. Hoe het nou zit met je visum, ticket, boarding pass, paspoort of bagage doet er verder niet toe. Ik had gemakkelijk een pistool in mijn broekzak kunnen stoppen. Bij de laatste controle heeft de douanebeambte ook meer oog voor zijn Patience spelletje dan voor wie er mee het vliegtuig in gaat.
- Moslima’s op schaatsen, je gelooft je ogen niet
- Tijdens het trainen voor de Jakarta Run heb ik 20x hetzelfde rondje achter elkaar gerend. Saai, maar een goede training. Een uur lang kom ik ieder persoon gedurende dat rondje op precies dezelfde plek tegen die precies hetzelfde aan het doen is. Onvoorstelbaar! De tuinman die een uur lang hetzelfde stuk maait, de jongen die een uur lang op zijn scooter ligt te slapen, de man die een uur lang de ‘administratie’ doet van zijn mini winkel, de schoonmaakster die me stug 20x gedag blijft zeggen terwijl ze hetzelfde stoepje veegt, het vrouwtje die een uur nodig heeft om te beslissen hoeveel pisangs ze wil kopen en de tennissers die 20 rondjes lang geen bal geslagen hebben. Jakarta kan heel chaotisch zijn, maar ook heel relaxt blijkt wel weer.
- Voor het verlengen van je visum wordt een officieel document uit Den Haag afgekeurd en wil men dat je vervolgens je eigen docu’s in het Bahasa gaat opstellen. Nee, dat is officieel. Het verlengen van zo’n visum kost je dan ook maar liefst drie dagen met vijf werkdagen tussendoor wachten. En eigenlijk weet niemand precies wat je moet doen, het personeel bij het Immigratiekantoor nog het minst. Man, wat was ik blij toen ik ein-de-lijk die stempel kreeg.
- Zinnen als; ‘There’s no police here anymore. You can open your seatbelt now.’
- Of, als je bij de schoonheidsspecialiste bent voor een gezichtsbehandeling; ‘Do you also want to see the doctor maybe?’
- Of… bijna discriminerende uitspraken als; ‘There’s a lot of bule in this area…’ (‘Veel witten hier!’)
- ‘Bule gila!’ wordt er geroepen als men ‘witte’ mensen ziet lopen of fietsen; ‘Gekke witten!’
- Of een mooie uitspraak als deze: ‘Do you know why people here love to sing all the time just like me? Because Jakarta is so crazy, it makes us peaceful despite all the chaos.’
- Islamitische mensen mogen niet drinken, geen drugs gebruiken, niet ‘feesten’ en elkaar niet aanraken voor het huwelijk. Ondertussen zie ik het tegenovergestelde gebeuren. Met een avondje stappen merk je nergens, maar dan ook nergens meer aan dat je je in een streng islamitisch land bevindt.
- Ade van Kopi Luwak vertelde trots welke Nederlandse woorden hij kent; ‘Happy means… uhhm, ‘godverdomme’ or something? Am I right?’ Yeah right. Trouwens, áls mensen hier Nederlandse woorden kennen zijn het altijd deze; ‘zonder betalen’, ‘erg’, ‘vervelend’ en ‘kale kop’. Howcome??
- Elektriciteit moet je kopen, werkt op dezelfde manier als prepaid hier.
- Pech met je auto? Stop op een random punt langs de kant van de straat, de garage komt vanzelf naar je toe gehold, dat is een vorm van de informele sector. Die is gigantisch hier. Zo stelt de overheid maatregelen om milieuvervuiling en files tegen te gaan; bepaalde trajecten mag je alleen passeren als je met meer dan drie man in de auto zit. Dit stimuleert slechts de informele sector, want vlak voor deze trajecten kan je mensen langs de kant oppikken die je moet betalen om met je mee te laten rijden zodat je je weg kan vervolgen. Elke dag weer zien we mensen op de meest creatieve manieren een poging wagen om een zakcentje bij te verdienen.
- Alle Indonesiërs zeggen mijn naam zo lief, ik weet niet wat het is, maar het klinkt té schattig wanneer ze ‘Marlies’, ‘Lies’ of ‘Liesje’ proberen te zeggen.

Wat ga ik missen?
- De zon die je elke dag als eerste begroet
- De stad die ’s avonds prachtig verlicht is als je op het dak staat en geniet van een zacht briesje
- Het heerlijke eten
- De lieve, gastvrije mensen
- Niks is onmogelijk in Jakarta
- Je portemonnee die altijd bomvol zit door de duizenden Rupiahs, al is het weinig waard… :) 
- De taxichauffeurs
- Alle zwembaden waar we geweest zijn
- De massages (vanwege het geld doe je dat hier nog eens een keertje, hmmm)
- Alle geweldige mensen die ik hier heb leren kennen
- De schattigste kinderen die je met hun grote ogen aanstaren
- De prachtige natuur die Jakarta ondanks het wereldstad-zijn toch kent
- De mensen die snel tevreden en dankbaar zijn
- Het met Joyca het over de meest ongepaste dingen kunnen hebben in het bijzijn van anderen omdat ze het toch niet verstaan. Behalve dan die keer toen er een oude man onze richting uit kwam en Joyca zei; ‘Wat moet die oude gek nou weer…’ Blijkt hij Nederlands te komen praten met ons 
- Het weer
- ‘Puri Tonomme, Kavling Polri, Ampera Raya!’ Mijn fijne woonplek wat ik de taxichauffeurs altijd moest vertellen. Bye bye…! :(

Wat ga ik niet missen?
- Zand tussen je tenen
- Stortbuien
- Behandeld worden als een filmster; laatst heb ik geweigerd om op de foto te gaan, maar Joyca ging meer even snel om die mensen blij te maken. Deze keer sloeg echt alles, ze vroegen haar zelfs om haar handtekening!
- Vieze wc’s zonder wc papier waar je boven moet hangen en nog 2000 Rupiah voor moet betalen ook.
- De muggen zzzZzzzz (muggenteller: 67)
- En andere vieze beesten
- Altijd moeten vertellen waar je was, met wie, tot hoelaat, hoelaat je ging slapen, wat je hebt gegeten, hoeveel je hebt betaald enzovoort.
- De Indonesische humor
- Tien keer op een dag horen dat men 5x per dag bidt (Joyca…..)

Wat zal ik noooooooooooit meer vergeten?
De mooiste tijd van mijn leven tot nu toe; hier in Jakarta!

Nu is het tijd om verder te reizen en de rest van Indonesië te ontdekken. Op het moment ben ik in Sumatra. Ik had nu de tijd om deze blog te schrijven, omdat ik weer eens ziek ben. Ik hoop dat ik morgen weer beter ben, want het is prachtig hier. Straks ga ik nog even een frisse neus halen als dat lukt. Op zo’n 50 meter van mij kamer vandaan zit ik aan het strand waar niemand is. Palmbomen, helder blauw water. Paradijs op aarde, weet je wel? De gedachte daaraan maakt me opzich al beter. Joyca ontdekt Sumatra al varend en snorkelend op dit moment. Die heeft ’t geweldig geloof ik. En we gaan nog zoveel mooie dingen doen. We gaan een spannende maand tegemoet! Oh oh, en vet leuke souvenirs heb ik al voor; papa, An óf Marga en Annabel… Ik kan niet zoveel souvenirs meenemen, want mijn koffer is niet al te groot en zit al zo goed als vol. Maar wie weet heb je geluk :)

Over onze rondreis. Van Jakarta vlogen we naar Belitung, Sumatra. Daar reisden we rond met chauffeur en gids. Morgen einde dag vliegen we terug naar Jakarta. Daar vieren we Joyca’s verjaardag, 23 jaar alweer, selamat tahun nog wat (gefeliciteerd)! Op 5 juni vertrekken we per trein naar Yogyakarta. We reizen Java dan af van noord naar zuid. In Yogyakarta treffen we de mooiste tempels aan schijnt. Op 9 juni vliegen we door naar Lombok. Daar hebben we afgesproken met ons klasgenootje Roberto. Hij zal ons de mooiste plekjes van Lombok laten zien. Na Lombok vervolgen we onze reis naar de Gili Islands per boot. En ten slotte gaan we naar Bali. Ik probeer jullie op de hoogte te houden, maar ik weet niet hoe vaak ik Internet heb.

Op 29 juni vlieg ik van Bali terug naar Jakarta. Dan slaap ik nog één nachtje in Jakarta. Tenminste, ik hoop er ooit nog eens een keer naartoe te gaan. Wie weet…

De dertigste vlieg ik ’s ochtends vroeg naar Dubai en daarna naar Dusseldorf. Daar kom ik in de avond aan. Wie weet tot blogs en anders tot over een maand!

Veel liefs, Marlies